We maken met kennis met Will en Jem, 2 beste vrienden,
bijna broers en Shadowhunters. En dan is er ook nog Tessa, het gewone meisje
dat opeens niet zo gewoon blijkt te zijn.
Hoewel ik het verhaal in 1 – 2 – 3 uitgelezen heb, blijf
ik toch met een raar gevoel zitten op sommige momenten in het boek. Het verhaal
op zich is ok, een beetje cliché soms, maar op een bepaalde manier toch
intrigerend.
De driehoeksverhouding tussen Will, Tessa en Jem bouwt
natuurlijk ook heel wat spanning op. Ik betrapte mezelf erop dat ik meer wou
weten wat er tussen HEN zou gebeuren dan wat er effectief met de hele
downworlders situatie aan de hand was.
Op sommige momenten vond ik het verhaal toch een beetje “simpel”
geschreven. Ik herinner mij nog dat ik een aantal jaar geleden ook auteur wou
worden. Dan zat ik verhaaltjes in elkaar te puzzelen en was ik zo trots op een
bepaald plot. Maar stukken in mijn verhaal klopten niet. Het was zo duidelijk
dat ik iets in mijn hoofd had en daar naartoe wou, dat ik rare wendingen nam.
Soms had ik dat in dit boek ook.
Een voorbeeldje: nadat Tessa uit het huis van de Dark
Sisters bevrijd werd, werd heel het huis van onder tot boven onderzocht door de
Shadowhunters.
Een dag (of waren het een paar dagen?) later geeft
Charlotte Will en Jem de opdracht om NOG eens naar het huis te gaan, omdat daar
misschien wel nog toevallig iets zou kunnen zijn.
En je raadt het al: het volledige huis is leeg, buiten
die ene kamer waar een automaton op een stoel zit te wachten tot ze een
onheilspellende boodschap kan overbrengen aan de Shadowhunters.
Het lijkt zo doorzichtig dat dat de enige reden is waarom
de auteur de jongens liet teruggaan naar het huis.
Ook het waarom van de automaton in die kamer laat mij een
beetje in het donker. Hoe weet hij in godsnaam dat ze nog eens zouden
terugkomen. En natuurlijk net als Will en Jem daar zijn en de boodschap is
afgeleverd, is de automaton “uitgewerkt”. Op het einde wordt hier een uitleg
aan gegeven, maar ik vind het nog altijd een beetje te toevallig.
Nu, dit is maar een kleine opmerking. Ik heb zo’n 3 à 4
keer hetzelfde gevoel gehad doorheen het boek, maar de rest van het verhaal was
zeer goed verteld.
Het verhaal speelt zich af in de jaren 1800 en ik voelde
mij ook echt in die tijd doorheen het grootste deel van het boek.
Al bij al dus een boek dat ik zeer gesmaakt heb, maar ik
zie het eerder als tussendoortje dan als een boek waar ik helemaal wild van
word.
