Hoef! Voor mensen die net zoals ik een paar bedenkingen
hadden bij het eerste boek: hou vol! Het tweede boek is veel beter. Ik krijg
zelfs het gevoel dat het eerste boek een heel lange proloog is en dat het
verhaal pas echt start in het tweede boek.
Er wordt veel meer gefocust op het verleden en de
mysteries van Will en Tessa, naast het verhaal van de Magister. We komen meer
over hen te weten, maar hebben ook weer vragen bij al deze nieuwe info. Ook de
gevoelens gaan zo veel dieper: Tessa’s verlangen naar Will, maar haar liefde
voor Jem, Will die de laatste 5 jaar van zijn leven een zware last met zich
meedroeg en daar nu misschien eindelijk een einde aan kan maken. Jem die diep
van binnen enorm kwaad is, maar toch lijkt te aanvaarden dat hij stervende is…
Alles vloeit mooi in elkaar over en je wilt telkens weten wat er op de volgende
pagina gaat gebeuren.
Ook waren er hier geen onrealistische, geforceerde
wendingen zoals in het eerste boek. Ik moest nooit mijn wenkbrauwen fronsen en
zeggen: “Hoe toevallig…” terwijl ik dat in het eerste boek meermaals gedaan
heb.
Wel moet ik toegeven dat (en dit is wel hetzelfde als in
het eerste boek) de “oh-neen-ik-had-dit-totaal-niet-verwacht” wending er zo
vingerdik op lag dat het niet meer zo verrassend was. Dat is natuurlijk wel
jammer, maar ik moet in mijn achterhoofd houden dat dit een Young Adult boek is
en dat is dus geen enorm gesofisticeerde dingen moet verwachten.
Een hele verbetering op het eerste boek, al blijft het
wel duidelijk dat dit geen “moeilijk” boek is en ik de reeks nog altijd zie als
een tussendoortje waarmee ik mij plezierig kan bezighouden.
De boeken zijn rap uitgelezen, dus als je wat tijd hebt
en zin hebt in een bovennatuurlijk verhaal gesitueerd in Victoriaans Londen: go
for it.